چندمین خونه ایه که دارم پشت سر میذارم؟

حس میکردم این خونه موندنیه
کسی رفت و آمد نداشت اینجا
کلا آدرسش و کسی نداشت.
دنج بود و امن.
ولی دیگه توش راحت نیستم.

تو هیچوقت اینکارو نمیکنی

همه اونچیزایی که تو فکرته رو بریز دور.

باید خودت با قساوت دستگاها رو ازش جدا کنی.

گفتم مرگ یه بار 

شیونم یه بار

منتها مرگه شده مرگ مغزی.

به احترام سال های ۹۳ تا ۹۶

الان دیگه تنها نیستم
اما یادم نمیره تنهاییمون با کیا پر می کردم.

جای همه اینا خواستم بگم شاد بنویس تو همه این غما

بعد مدت ها داشتم اینستاتو میخوندم. بعله گفته بودم هیچ جا نمیخونمت و اینا اما به قول نر به تو چه.
داشتم میگفتم، متن هاتو خوندم. و هی به خودم گفتم چقدر خوب مینویسی و هی دلتنگ شدم و هی حس دوست داشتنت قلمبه تر شد.
به محض باز کردن استوریت و دیدن قیافه نه قلبم لرزید نه تنگت شد دلم نه هیچ چی.
بعله کاشف به عمل اومد من تنهام. و تو بیشتر موجودی که دلم میخواد و یه بخشی اش ساخته ذهنمه و فقط ذهنم باهات می خواد از تنهاییش فرار کنه.
و اصن همه اینا به تو چه.

شیراز، شهر راز

توی شهری که هیچ ربطی به هیچ کدوممون نداره و بی هیچ دلیلی دلم تنگت شد.

+ قرار بود اول ازت ننویسم، پس هشتگی نذاشتم. اما فهمیدم برای تموم کردنت باید شجاع باشم و با حسم رو به رو شم.

هر چند که دیگه هیچ کجای این دنیای مجازی دنبالت نمیکنم.

دارم خندوانه میبینم، رامبد میگه مخلصیم.
من دلتنگ میشم برای مخلصیم گفتنات و حس خوب حرف زدن باهات.
+ موضوعی انتخاب نمیکنم برای این پست. چون قرار نیست دیگه چیزی ازت ثبت شه.