تو هیچوقت اینکارو نمیکنی

همه اونچیزایی که تو فکرته رو بریز دور.

مینوسمش که بادم بمونه

از آخرین پستی که تو اینستا گذاشتم مدت ها میگذره. انگار روال پست گذاری از دستم در رفته.

درعوض استوری میذارم یجور که به خودم خیلی میچسبه.

تا ۲ نوامبر و کامبک اکسو چیزی نمونده.

همون میشه پستم بعد مدت ها.

باید خودت با قساوت دستگاها رو ازش جدا کنی.

گفتم مرگ یه بار 

شیونم یه بار

منتها مرگه شده مرگ مغزی.

سلطانیانین!

دوتا سلطانیان میشناسم تو زندگیم 
زمین تا آسمون فرق دارن
یکی تو زرنگ بازی کسی به گرد پاش نمیرسه
یکی دیگه هم بی عرضگیش دهنمونو صاف کرده.

به احترام سال های ۹۳ تا ۹۶

الان دیگه تنها نیستم
اما یادم نمیره تنهاییمون با کیا پر می کردم.

۹۴،۹۴،امان از۹۴

هر کسی تو یه دوره ای گیر کرده
یه سریا تو اول انقلاب
یه سریا تو سالهای جنگ
یه سریا هم تو بدبختی ها

یوبس نباشیم.

نه جسمی.
نه اخلاقی.

یا حتی شاید بشه گفت دانشگاه درپیتمو دوست دارم.

من برای بازگشت به دانشگاه هیجان زده ام؛ چون:
۱. من استاد هامو دوست دارم.
۲. دوست هامو دوست دارم.
۳. فضای دانشگاهمو دوست دارم.
۴. کتابخونه دانشگاهمو دوست دارم.
۵. وقت آزادمو تو دانشگاه دوست دارم.
۶. فکر کنم رشته امو دوست دارم.

که به نحو احسن به زنده گی لاکچری من اضافه شد.

بین همه هاگیر واگیر های این چند وقته فقط شکستن صفحه گوشیم و خراب شدن باتری و شارژرش کم بود

تکمیلی پست قبل

مدنی رو هم با گلیجانی برداشتم.
حالا میتونم آخیش گویان پا رو پا بذارم و از ادامه تعطیلاتم لذت ببرم.